For the people who know me professionally, it is no secret that I have grown a fascination for Trust. For example: What is it, can you measure it and how do you nurture it? Is there a difference between trust in people and trust in an organization? I still have a lot of questions left, but I believe to see a trend of harm being done to it.

“The biggest global issue is the continued erosion of trust.”
(Klaus Schwab, founder and executive chairman World Economic Forum)

Blockchain is for example being named as the automation of Trust. Where in my opinion it helps to govern agreements between parties in a transparent, cheaper and more efficient way. The trust that is needed to come to an agreement is still the responsibility of the parties involved.

Another example of the devaluation is degrading Trust merely to security. An example is the digital trust center that is setup as an initiative by the government to support small business to be more cyber secure. A good initiative but looking at its name, it should cover more topics. For example, ethics.

And third is the trend I see is to ask Legal to setup trust. But in the meantime, I’m observing more and more documents that have no meaning at all. People sign them without thinking. Examples are the Letter of Intent, the NDA and the processor agreement.

In my opinion, Trust is something we should foster and that will become more valuable then ever. Trust allows us to act faster on the long run and gives us a secure feeling. Look for example how you behave among friends. Agreeing on a holiday location, transferring money or ask them to baby sit can be something that is agreed upon within seconds, because you trust one another. Depending on the friend of course.

And in the digital world, where all transactions will be logged by data and transparency will become more and more the standard, keeping your promise is not an option but a must. And the promise you make should be crystal clear for a broad audience to understand, otherwise misunderstandings will take place.

So therefore, I want to get a better understanding on Trust. Can we put a value on it? How can we implement it in business to take time to build trust and break the trend of moving faster? I will continue this journey with the members of the Denktank Innovatie en Vertrouwen and anyone who is willing to support. You can join us on TrustReinvented.com.

I ran into this game and think it is a really cool way to represent what trust is. It will cost you about 15-20 minutes but I believe it is worth the time. I played during my train ride to my work.

http://ncase.me/trust/

Niks te verbergen en toch veel te zien.

De grote datatechnologie bedrijven kennen jou beter dan jij jezelf. Naast de filosofische vraag of je eigenlijk iets te verbergen hebt is er de wat directere vraag: hoe voelt het dat iedereen alles van je kan zien. Je gaat tenslotte ook niet in je blootje over straat. Of wel?

Tijdens een werksessie over het onderwerp ‘vertrouwen en innovatie’ zette één deelnemer de discussie even scherp neer: “Doe niet zo moeilijk, ik heb geen geheimen en ze mogen alles van me weten. Lekker makkelijk. Zo!”

Het spervuur van vrolijke vragen dat vervolgens losbarstte (O ja? Wat verdien je? Wel eens vreemd gegaan? Wat drink je nou gemiddeld? etc.) doorstond ze moeiteloos. In haar naakte data stond ze zelfverzekerd voor de groep. Waarna de discussie zich omdraaide naar de data-dressed: blijkbaar hadden wij wél geheimen.

Die zat. De rest van het gezelschap voelde er inderdaad geen moer voor om ook als data-nudist door het leven te gaan. Maar toch: met zo’n omkering van de bewijsvoering verdraai je eigenlijk de essentie van de vraag. Het gaat er toch niet om of ik geheimen heb. Maar of ik überhaupt geheimen mag hebben.

Of ik ’s nachts de echtelijke sponde verlaat om stiekem met treintjes te spelen gaat in principe niemand wat aan. Met de kreet ‘je hebt toch niks te verbergen?’ zien we van achter die onschuldige huisjes en boompjes evenwel een plicht tot volslagen transparantie opdoemen.

Dat is andere koek. Waar eindigt die transparantie bijvoorbeeld? Is mijn keuze in het stemhokje al voorspelbaar? En wat betekent dat voor het kiezersgeheim? Maakt het de autoverzekeraar nog uit waaróm ik met 180 km/h op weg was naar het kinderziekenhuis? Hoe kan ik mijn lieve vriendin nog verrassen als Google eerder weet welk verjaardagscadeau ik gaat kopen dan ik zelf? En natuurlijk de vraag op ieders lippen: mag ik een binge worthy Netflix serie er ongestraft in één keer doorheen jagen of krijg ik dat toch ergens op mijn brood?

Als we zo door gaan wordt het weerbericht nog de grootste bron van thrills in deze samenleving. Brrr.

Je kunt je natuurlijk afvragen hoe we hier mee om moeten gaan. Aan de ene kant staan de mensen die we maar even de Jesse Klavers noemen: ‘Alles wat mensen in elkaar hebben gezet, kunnen mensen ook weer veranderen.’ Aan de andere kant staan de Pandora’s van deze wereld: ‘Wat je eenmaal hebt bedacht, krijg je nooit meer terug in de doos.’

In de geschiedenis van de mensheid is er nog nooit een dubieuze innovatie succesvol tegengehouden. Dynamiet, kernbommen, genetische manipulatie: het kwam er gewoon en we hebben er daarna mee leren leven.

Zo ook met data-transparantie. De vraag is niet of dataverzamelende organisaties op een gegeven moment meer van ons weten dan wijzelf. Maar hoe die organisaties en wij daar uiteindelijk samen mee omgaan. Organisaties zullen daartoe ons vertrouwen moeten verdienen.

Gaan die organisaties daarbij genoeg hebben aan een bekende set ‘kernwaarden’ op de corporate site? Worden ze afgerekend op de consequente uitvoering daarvan in alles wat ze doen? Of wachten we tot de overheid haar stalen net van wet- en regelgeving over ons heeft laten neerdalen?

Ik heb daar wel een mening over maar die houd ik nog even voor mezelf.

Er moet tenslotte wat te raden overblijven.

Louis Huyskes is board member Human and Tech institute (HTi)